Όσιος Μάρκος ο ασκητής
ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΕΙ βλάπτεται ἂν θυμηθεῖ μία πρὸς μία ὅλες τὶς ἁμαρτίες του.῾Η λύπη ποὺ ἔρχεται μὲ τὴν ἀνάμνησή τους, διώχνει τὴν ἐλπίδα· ἂν πάλι τὶς θυμηθεῖ χωρὶς λύπη εἶναι σὰν νὰ τὶς ξανακάνει.
ΟΤΑΝ Ο ΝΟΥΣ ἀρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του καὶ κατορθώσει νὰ προσηλωθεῖ ἀποκλειστικὰ στὴν ἐλπίδα, τότε ὁ ἐχθρὸς μὲ τὴν πρόφαση τῆς ἐξομολόγησης φέρνει στὴ θύμηση τὶς περασμένες ἁμαρτίες, ὥστε νὰ ξαναζωντανέψει τὰ πάθη ποὺ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος τὰ εἶχε ξεχάσει, καὶ μ᾽ αὐτὸ τὸν ὕπουλο τρόπο νὰ τοῦ κάνει κακό. Γιατὶ κι ὁ δυνατὸς κι ὁ ἐχθρὸς τῶν παθῶν θὰ συγχυσθεῖ μ᾽ αὐτὰ ποὺ ἔχει κάνει κι ἀναγκαστικὰ ἡ συνείδησή του θὰ σκοτισθεῖ. Ἐκεῖνος πάλι ποὺ ζεῖ ἀκόμη στὶς ὁμίχλες καὶ εἶναι φιλήδονος, θὰ ξανανοιώσει τὰ ἴδια πάθη, ὥστε λοιπὸν ἡ μνήμη αὐτὴ τῶν περασμένων ἁμαρτιῶν ἀποδεικνύεται μόλυνση καὶ ὄχι ἐξομολόγηση.
Ο ΣΥΝΕΤΟΣ καὶ γνώστης τῆς ἀλήθειας δὲν ἐξομολογεῖται στὸν Θεὸ ἀπαριθμώντας τὶς ἁμαρτίες ποὺ ἔχει κάνει, ἀλλὰ ὑπομένοντας τὶς ὀδυνηρές τους συνέπειες.