ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ
Ο άνθρωπος είναι προσωπικά γνωστός σε μένα, μπορώ να εγγυηθώ για την πραγματική πλευρά της ιστορίας, ήμουν μάρτυρας.
«Ήμουν άνεργος για πολύ καιρό. Ούτε καν έτσι… Δεν θέλω να θυμάμαι πόσες συνεντεύξεις πέρασα, πόσες αρνήσεις έλαβα. Πονάει η καρδιά μου – Πρέπει να ταΐσω την οικογένειά μου, η γυναίκα μου ήταν σε δυσκολη κατάσταση…. Κρατήθηκα, αν και δεν γκρίνιαζα, αλλά παρόλα αυτά, η ένταση ήταν πολύ αισθητή… Ήταν δύσκολο
Προσευχήθηκα να τα κανονίσει ο Θεός τα πάντα. Και μια μέρα όλα λειτούργησαν. Πολύ καλό μέρος. Χρήματα, ομάδα, ευθύνες – δεν θα μπορούσατε καν να ονειρευτείτε τίποτα καλύτερο. Υπάρχει μόνο ένα πράγμα…
Είναι πολύ μακριά. Το ταξίδι διαρκεί σχεδόν δύο ώρες. Ναι, με τρεις συγκοινωνίες.
Τρένο, μετρό, λεωφορείο…
Ήταν εξουθενωτικό -κάθε μέρα το ίδιο πράγμα- ώρα αιχμής, συντριβή, μπούκωμα… Σηκώθηκα στις πέντε, έφτασα αργά, τα παιδιά είχαν ήδη κοιμηθεί. Έβλεπα την οικογένειά μου μόνο τα Σαββατοκύριακα. Και είναι πολύ ψυχικά εξαντλητικό…
Ήδη σκεφτόμουν να τα παρατήσω… Αλλά όταν δουλεύεις, δεν μπορείς να πας σε πολλές συνεντεύξεις…
Το αποφάσισα, θα περιμένω μέχρι τις διακοπές, και μετά θα ξαναρχίσω από την αρχή…
Αλλά ο Θεός αποφάσισε, όπως πάντα, διαφορετικά.
Έχω μια συνήθεια, αφού προσεύχομαι για κάποια ακραία ανάγκη, πάντα μόνο ακραία – μετά την προσευχή, ανοίγω τη Βίβλο σε ένα τυχαίο μέρος και διαβάζω το μέρος όπου σταμάτησε το βλέμμα μου. Σύμφωνα με τις αναμνήσεις μου, ο Ντοστογιέφσκι το έκανε αυτό – άνοιξε το Ευαγγέλιο σε ένα τυχαίο μέρος και διάβασε τις πάνω αριστερές γραμμές… Έτσι το υιοθέτησα, απλά ανοίγω τη Βίβλο και μερικές φορές το Αρχαίο Πατερικόν, στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον στο ράφι.Και κάπως για άλλη μια φορά παραπονέθηκα στον Θεό για αυτό το πρόβλημα στη ζωή μου… Παραπονέθηκα, άνοιξα το Αρχαίο Πατερικόν και διάβασα αυτό το απόσπασμα. Διάβασα και πάγωσα:
«Ένας γέρος βρισκόταν στην έρημο, δύο μίλια μακριά από το νερό. Μια μέρα, έχοντας πάει να βγάλει νερό, έπεσε σε απόγνωση και είπε: Σε τι ωφελεί αυτή η δουλειά; Θα πάω και θα τακτοποιηθώ πιο κοντά στο νερό. Αφού το είπε αυτό, γύρισε πίσω και είδε κάποιον να τον ακολουθεί και να μετράει τα βήματά του. Ο γέροντας τον ρώτησε: ποιος είσαι; «Εγώ είμαι ο Άγγελος του Κυρίου», απάντησε, στάλθηκα να μετρήσω τα βήματά σου και να σου δώσω ανταμοιβή. Ακούγοντας αυτό, ο γέροντας εμπνεύστηκε και ενθάρρυνε, και πήγε το κελί του ακόμα πιο μακριά – πέντε μίλια από το νερό».
Ήταν όλα τόσο προφανή εδώ, μια τόσο προφανής άμεση απάντηση, που για μια στιγμή αιφνιδιάστηκα και τα χέρια μου τα παράτησαν. Συνειδητοποίησα ότι αν ρωτήσεις, πάρε μια απάντηση και μην κάνεις ότι δεν άκουσες. Αυτό σημαίνει ότι όλα τα σχέδιά μου ακυρώνονται. Δεν θα ψάξω για άλλη δουλειά, δεν θα ψάξω πια… Δεν θα μπορέσω.
Και δεν το έψαξα. Ταξίδεψα και υπέφερα. Σκέψη. Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα που υπήρχε ένας άγγελος που μετρούσε τα βήματά μου… Αλλά παραιτήθηκα κάπου στην ψυχή μου… Πέρασα τις διακοπές μου στο Ντουκο και προσπάθησα να αποσπάσω την προσοχή μου.
Και δύο μήνες αργότερα το γραφείο άνοιξε ένα υποκατάστημα στην περιοχή μου. Η απόσταση με τα πόδια από το σπίτι είναι δέκα λεπτά. Και με μετέφεραν εκεί.
Σαν αυτό. Δόξα τω Θεώ για όλα!»
Άκουσα αυτή την ιστορία και την έγραψα. Δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερο να σχολιάσω εδώ, αλλά θα επαναλάβω επίσης:
«Ευχαριστώ τον Θεό για όλα!»
Το μόνο που άκουσα είναι ότι η ανάγνωση βιβλίων μετά την προσευχή, όπως και η αναζήτηση μιας απάντησης από τον Θεό, δεν επιδοκιμάζεται κατηγορηματικά από ορισμένους αγίους. Μοιάζει πολύ με το μαντείο. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα συζητήσιμο. Το κάνω και αυτό μερικές φορές. Αλλά ξέρω ότι ο Θεός θα στείλει μια απάντηση ακόμη και χωρίς αυτό. Χρειάζεται μόνο υπομονή.
Βασίλι Μπουραντάσοφ