Παράκλησις στόν Δεκαπενταύγουστο
Κάθε θεομητορική ἑορτή ἔχει τήν χάρη της καί τίς χαρές της. Ὅμως ὁ μήνας Αὔγουστος ἔχει ἰδιαίτερες χαρές γιά ὅλη τήν Ἐκκλησία, ἐφόσον ὁλόκληρος εἶναι ἀφιερωμένος στήν Παναγία, σ᾿ αὐτήν πού ἐδόξασε τό ἀνθρώπινο γένος. Πῶς τό ἐδόξασε; ποιά δόξα προσέφερε; Δώρησε τήν σάρκα της γιά νά γεννηθεῖ, γιά νά ἔρθει στόν κόσμο τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἱεροί συγγραφεῖς καί οἱ ἁγιογράφοι συναγωνίζονται ποιός θά παρουσιάσει καλύτερα καί περισσότερο τήν ἀξία τοῦ προσώπου τῆς Παναγίας, πού εἶναι ἡ χαρά τῶν ἀγγέλων, ἡ δόξα τῶν ἁγίων, ἡ προστασία τῶν χριστιανῶν, πού πάσχουν καί ὑποφέρουν ἀπό ποικίλα προβλήματα.
Ἡ πιό σημαντική ἑορτή τῆς Παναγίας ἀναμφίβολα εἶναι ἡ κοίμηση, γιατί μέ αὐτήν νίκησε τήν φθορά καί τόν θάνατο, μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, γι᾿ αὐτό καί ἡ ἑορτή αὐτή ὀνομάσθηκε Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ.
Στή σημερινή παράκληση θά ἤθελα νά παρουσιάσω δύο εἰκόνες, πού χρησιμοποιεῖ ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, γιά νά δείξει τό πάνσεπτο καί ἁγιασμένο πρόσωπο τῆς Θεοτόκου.
Ἡ μία εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ ὀφθαλμοῦ. Πράγματι ὁλόκληρη ἡ ἀνθρώπινη φύση μέ τήν Παναγία ἀπέκτησε ὀφθαλμό. “Νῦν ἡ φύσις τῶν ἀνθρώπων ἐνεργόν ἔλαβεν ὀφθαλμόν”. Πρίν γεννηθεῖ ἡ Παναγία καί δεχθεῖ μέ τήν ὑπακοή της νά γίνει μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀνθρώπινη φύση ἦταν τυφλή. Δέν μποροῦσε νά δεῖ τόν Θεό. Ὅλος ὁ κόσμος ἦταν λαός καθήμενος ἐν σκότει, ὅπως ἔλεγε ὁ προφήτης Ἡσαΐας.
Ὅλη ἡ ἀνθρώπινη φύση, μετά τήν ἁμαρτία τοῦ Ἀδάμ, ἔμοιαζε μέ τυφλό ἄνθρωπο, πού καθόταν μέσα στό σκοτάδι μακαρίως, λατρεύοντας τά εἴδωλα, ψεύτικους θεούς. Καί αὐτό ἦταν πολύ φυσικό. Ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ἐγκατέλειψε τόν ζῶντα Θεό, πού εἶναι τό φῶς τό ἀληθινό, σκοτίσθηκε πνευματικά. Αὐτά πού ἐπιθυμοῦσαν νά δοῦν οἱ Προφῆτες καί οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τά εἶδε ἡ ἀνθρώπινη φύση μέ τό πρόσωπο τῆς Παναγίας. Αὐτή εἶναι ὁ πνευματικός ὀφθαλμός τῆς οἰκουμένης.
Τό φῶς προσφέρεται μόνο στό μάτι καί δι᾿ αὐτοῦ λαμβάνουν ἀξία καί βλέπουν ὅλα τά ἄλλα μέλη τοῦ σώματος. Ἔτσι στήν Παναγία δόθηκε τό φῶς τό ἀληθινό καί δι᾿ αὐτῆς προσφέρθηκε τό φῶς σέ ὅλα τά μέλη, σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.
Ἔχουμε φῶς μόνο ὅσο ἔχουμε σχέσεις καλές μέ τήν Παναγία. Αὐτοί πού περιφρονοῦν τήν Παναγία, ὅσοι τήν προσβάλλουν, τήν ὑβρίζουν δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχουν φῶς καί νά ζοῦν μέσα στό φῶς. Ἀπό αὐτό καί μόνο δείχνουν τί ἄνθρωποι εἶναι. Καί ἐφόσον ἀπό ἐδῶ ζοῦν μέσα στό σκοτάδι, τό ἴδιο θά συνεχίσουν καί στήν ἄλλη ζωή. Θά ἐξακολουθοῦν νά ζοῦν μέσα στό σκοτάδι τῆς αἰώνιας κόλασης.
Ἡ ἄλλη εἰκόνα εἶναι ἡ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ πῆρε χῶμα καί στή συνέχεια ἐνεφύσησε τήν ψυχή. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ νέα γῆ, ἀπό τήν ὁποία δημιουργήθηκε ὁ νέος ἄνθρωπος, ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός. Μέ μία μόνο διαφορά. Ἡ γῆ ἦταν ἄψυχη, δέν ρωτήθηκε γιά νά ἀποφασίσει. Δέν ἔγινε κάτι μέ τήν θέλησή της. Ἁπλῶς ὁ Θεός πῆρε χῶμα. Κατά τήν δεύτερη δημιουργία ἡ Παναγία εἵλκυσε τόν Δημιουργό μέ τίς ἀρετές της καί τήν ἁγία ζωή της. Ἡ Παναγία ρωτήθηκε καί ἔδωσε τήν συγκατάθεσή της. Σᾶς ὑπενθυμίζω τήν ἀπάντηση πού ἔδωσε στόν ἄγγελο:”Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου”. Καί σύν τῇ φωνῇ ἐσαρκοῦτο ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης.
Αὐτές οἱ δύο εἰκόνες δείχνουν τό μεγαλεῖο τῆς Παναγίας, ἀλλά καί τό μεγάλο καί σημαντικό ἔργο πού ἐπετέλεσε στήν ἀνθρώπινη φύση, στήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους.
Μέσῳ αὐτῆς βλέπουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μέσῳ αὐτῆς ἀπαβάλλουμε τήν πνευματική μας τύφλωση. Μέσῳ αὐτῆς ἀντιμετωπίζουμε τά προβλήματα πού μᾶς ταλαιπωροῦν. Μέσῳ αὐτῆς ὁ Θεός ἀνέπλασε τό ἀνθρώπινο γένος. Μέσῳ αὐτῆς ἡ ζωή μας ἀποκτᾶ ἄλλο νόημα, ἀξία καί περιεχόμενο. Γι᾿ αὐτό κι᾿ ἐμεῖς σέ κάθε θεομητορική ἑορτή, ἀλλά ἰδιαιτέρως τώρα τόν δεκαπενταύγουστο δείχνουμε τήν ἀγάπη μας, τήν τιμή καί τόν σεβασμό πρός τό πάνσεπτο πρόσωπό της. Ἡ ἀγάπη μας εἶναι καί πρέπει νά εἶναι μεγάλη. Εἶναι ἕνα μικρό ἀντίδωρο γιά τήν δική της ἀγάπη.
Ἀγαπητοί μου,
Ὅλοι μας ἔχουμε τήν ἱστορία μας καί τά προβλήματά μας. Γιά ὅλα αὐτά πρέπει νά καταφεύγουμε στήν Παναγία, πού εἶναι ζωντανή, στοργική καί πρόθυμη νά ἀκούει τίς προσευχές μας. Εἶναι ἡ Γοργοϋπήκοος. Ὁ ὀρθόδοξος Ἑλληνικός λαός ἔχει μεγάλη ἐμπειρία πάνω στό θέμα αὐτό. Βλέπει, ἀκούει, αἰσθάνεται τήν Παναγία στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς του.
Κάποτε λέει μιά ἱστορία πέθανε κάποιος καλός χριστιανός καί πῆγε στόν παράδεισο. Τόν πῆρε ὁ ἄγγελός του καί τοῦ ἔδειξε τόν τόπο, πού ἦταν ὁ κάθε ἅγιος. Εἶδε πολλούς καί πολλά, μά πουθενά δέν εἶδε τήν Παναγία. Ρώτησε μέ ἀπορία, ποῦ εἶναι ἡ Παναγία; γιατί δέν τήν βλέπω πουθενά; Ἡ Παναγία δέν εἶναι ἐδῶ, τοῦ ἀπάντησε ὁ ἄγγελος. Δέν εἶναι στόν παράδεισο; ρώτησε μέ περισσότερη ἀπορία. Καί ποῦ εἶναι; Εἶναι κάτω στή γῆ, γιά νά τρέχει στίς δυσκολίες καί στά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων.
Αὐτό νά καλλιεργήσουμε μέσα μας καί νά μεταδώσουμε καί στούς νεώτερους, στά παιδιά μας. Νά ἀποκτήσουμε ὅλοι μας βαθύτερη, στενότερη, οὐσιαστικότερη σχέση μέ τόν Θεό, μέ τήν Παναγία, μέ τούς Ἁγίους μας. Ὁλόκληρος ὁ κόσμος κυρίως ἀπό αὐτά ἔχει ἀνάγκη. Ὄχι χρῆμα, ἀλλά χάρη. Ὄχι χρυσόν, ἀλλά Χριστόν. Ὄχι ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά πνευματικά δωρήματα. Μέ τήν εὐκαιρία τῆς σημερινῆς παρακλήσεως εὐχόμαστε νά εἴμαστε ὅλοι κάτω ἀπό κραταιά σκέπη τῆς Παναγίας καί νά ἀπολαμβάνουμε τίς πολλές καί μεγάλες εὐλογίες της. Ἀμήν.-