Ο ΑΒΒΑΣ ΣΑΒΒΑΤΙΟΣ ΓΡΑΦΕΙ

Όταν ησύχαζα στη λαύρα του αββά φιρμίνου ήλθε κάποιος ληστής και παρακαλούσε τον γέροντα και του έλεγε.« Για το Θεό αββά, κάνε αγάπη , γιατί είμαι υπεύθυνος πολλών φόνων. Κάνε με μοναχό, για να ησυχάσω στο εξής από τα κακά μου». Ο γέροντας τότε τον νουθέτησε και τον έκανε μοναχό δίδοντάς του και το άγιο σχήμα.

Μετά λίγες μέρες όμως του λέει ο γέροντας.« Πίστεψέ με παιδί μου, δεν μπορείς να μείνεις εδώ άλλο, γιατί αν ακούσει ο άρχοντας, θα σε πιάσει. Το ίδιο και οι εχθροί σου θα έρθουν και θα σε σκοτώσουν. Όμως άκουσέ με και θα σε στείλω σε κοινόβιο μακριά από εδώ». Και τον έστειλε στο κοινόβιο του Αββά Δωρόθεου κοντά στην γάζα. Αφού έκανε εκεί εννέα χρόνια κι έμαθε το ψαλτήρι κι όλη τη μοναχική πολιτεία, ανεβαίνει ξανά στη λαύρα του Φιρμίνου προς το γέροντά του και του λέει. « Αββά, κάνε έλεος σε μένα, δώσ’ μου τα ρούχα μου τα κοσμικά και πάρε τα μοναχικά ».

Ο γέροντας τότε πολύ λυπημένος του λέει. « Γιατί παιδί μου »; Αποκρίθηκε και είπε. « Να, όπως ξέρεις πάτερ, έχω εννέα χρόνια στο κοινόβιο και νήστεψα κι εγκρατεύτηκα όσο μπορούσα και έζησα με πολλή ησυχία και φόβο Θεού « εν υποταγή» και πιστεύω ότι η αγαθότητα του Κυρίου μου, μου συγχώρησε τα πολλά μου κακά, αλλά βλέπω κάθε τόσο ένα παιδί να μου λέει.     « Γιατί με σκότωσες»; Αυτό βλέπω στον ύπνο μου και στην εκκλησία και στην τράπεζα να μου λέει αυτά και δεν με αφήνει ούτε ώρα. Γι’ αυτό πάτερ θέλω να φύγω, για να πεθάνω υπέρ του παιδιού αυτού, που σκότωσα χωρίς λόγο. Πήρε λοιπόν τα ρούχα, τα φόρεσε, βγήκε από τη λαύρα και πήγα στη Διόπολη, όπου την άλλη μέρα τον συνέλαβαν και τον αποκεφάλισαν.