Ἐγὼ εἶχα μία ξαδέρφη, ἡ ὁποία ἔπαθε τὸ μυαλό της καὶ ὑπέφερε, νὰ ποῦμε. Περίπου μετὰ ἀπὸ εἴκοσι χρόνια πέθανε. Πιστεύσατέ με, τὴν εἶδα μέσα στὰ τάγματα τῶν ἀγγέλων· μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους ὑμνολογοῦσε τὴν Ἁγία Τριάδα! Ἀκοῦτε; Λίγη ὑπομονὴ ποὺ ἔκανε στὴ λύπη, στὴ θλίψη. Δὲν μποροῦσε, εἶχε ἔτσι σὰν μία παραλυσία καὶ δὲν μποροῦσε οὔτε τὸν ἑαυτό της νὰ περιποιηθεῖ. Καὶ ἐν τούτοις ὅμως τὴν ὑπομονὴ ποὺ ἔκανε σ᾿ αὐτὸν τὸν πειρασμό, ποὺ τὸν ἔδωσε ὁ Θεὸς βέβαια, καὶ ποῦ τὴν ἀξίωσε ὁ Θεός! Μέσα στὰ ἀγγελικὰ τάγματα, μέσα κι αὐτή. Βρέ, Βασιλική, λέω, τέτοια δόξα ἠξιώθη! Ὑμνολογοῦσε μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους τὴν Ἁγία Τριάδα.
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος είχε πει: «Πιστός δεν είναι εκείνος, που νομίζει ότι ο Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα, αλλά αυτός, που πιστεύει ότι θα πάρει από Αυτόν ό,τι θα Του ζητήσει».
Οι πρόγονοί μας είχαν αυτήν την Πίστη και την Εμπειρία μέσα τους και ήταν βίωμά τους καθημερινό η Πίστη και η Εμπιστοσύνη στην Αγάπη και την Πρόνοια του Θεού.
Να μη φοβηθούμε τίποτε από όσα βιώνουμε τώρα και από όσα θα έρθουν το επόμενο διάστημα. Δεν θα κρατήσουν πολύ. Ο καλός Θεός, μέσα από τους Αγίους της Εκκλησίας μας, μέσα από τις Προφητείες που μας χάρισε η Αγάπη Του, μας έδωσε την Ελπίδα και το Κουράγιο για τα επερχόμενα.
Όταν ήμουν στο Άγιον Όρος πριν από πέντε χρόνια ,είχα ρωτήσει τον Γέροντα Ευθύμιο από την Καψάλα(πνευματικό τέκνο του Αγίου Παϊσίου):
– Γέροντα, τι θα γίνει με την Ελλάδα μας;
Τότε γύρισε το βλέμμα του προς τον ουρανό και βγάζοντας από τα βάθη της καρδιάς του έναν ενθαρρυντικό αναστεναγμό, έναν στεναγμό που έκρυβε μεγάλη ανακούφιση και χαρά συνάμα, μου είπε:
– Αχ! Θα έρθουν μεγάλες ευλογίες για την Ελλάδα μας!!
Η απάντησή του αυτή, με αφόπλισε και με όπλισε με τέτοια πίστη και ευφορία, που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη και δεν άφηνε περιθώριο στο νου μου να σκεφθεί τίποτε άλλο, παρά μόνο αφέθηκα στην πνευματική εμπειρία που μου μετέδωσε εκείνη τη στιγμή. Είναι πολύ φτωχές οι λέξεις για να περιγράψω αυτό το βίωμα. Ήταν σαν να ρίζωσε μέσα μου η σιγουριά, η επιβεβαίωση όσων πρόκειται να έρθουν. Ήταν σαν να μου είχε πει όλα όσα θα συμβούν και για την Ανάσταση του Έθνους μας μέσα σε μία στιγμή.
Αργότερα, κάθε φορά που μελετώ ή ακούω τις προφητείες του Αγίου Παϊσίου, χωρίς να το θέλω, αναβιώνω εκείνην τη στιγμή. Είναι σαν ένα εσωτερικό αντανακλαστικό. Όσοι είχαν την ευλογία να γνωρίσουν από κοντά τον Άγιο Παΐσιο ή τον Γέροντα Ευθύμιο, μπορούν βιωματικά, να καταλάβουν.
Να μη δειλιάζουμε. Ο Άγιος Παΐσιος είχε πει: «Ο Θεός αγαπάει σκανδαλωδώς την Ελλάδα». Δεν είμαστε μόνοι μας. Έχουμε τη μεγαλύτερη δύναμη με το μέρος μας. Τον Δημιουργό μας!
Ας αφήσουμε στην άκρη όλα τα άλλα, γιατί μπορεί οι «κάποιοι» να έχουν τα σχέδιά τους, αλλά και ο Θεός έχει τα δικά Του.
Οι τόσοι Άγιοι και Πατέρες της εποχής μας έγιναν ασυρματιστές του Θεού με το κομποσχοινάκι τους. Δεν θα σωθούμε, ούτε με το νου μας, ούτε με τα όπλα μας, ούτε με τίποτε άλλο κοσμικό. Αυτό το ταπεινό κομποσχοινάκι θα μας φέρει τη λύτρωση. Κάθε κόμπος, κάθε Ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό», έχει τέτοια δύναμη, που δεν μπορεί να τη χωρέσει το μυαλό μας. Ο Άγιος Παΐσιος είχε πει: «Με μια ματιά στον ουρανό, αλλάζουν όλα». Τι μας έμεινε; Τι είναι αυτό που περιμένει ο καλός Θεός από εμάς μόνο; Ένα και μοναδικό. Την μετάνοιά μας. Να του απλώσουμε, δηλαδή, το χέρι μας, να Του ζητήσουμε την Πατρική Του Αγάπη και Βοήθεια. Να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τον ουρανό. Και τότε θα αλλάξουν όλα! Θα γίνουν πιο ανώδυνα και θα έρθει η λύτρωση και για την Ψυχή μας και για Έθνος μας!
Ο Χριστός κάθεται έξω απ’ τη θύρα της ψυχής μας και κρούει για να Του ανοίξουμε, μα, δεν μπαίνει μέσα… Δεν θέλει να εκβιάσει την ελευθερία, που ο ίδιος μας έχει δώσει.
… Ο Χριστός είναι ευγενής! Στέκει έξω απ’ τη θύρα της ψυχής μας και χτυπάει απαλά. Αν του ανοίξουμε, θα έλθει μέσα μας και θα μας δώσει τα πάντα, τον εαυτό Του, μυστικά, αθόρυβα.
Ετοιμάζεσαι ν’ αποκτήσεις εκείνα που θέλει ο Χριστός, για να έλθει μέσα σου η θεία χάρις, αλλά δεν μπορεί να μπει, όταν δεν υπάρχει εκείνο που πρέπει να έχει ο άνθρωπος.
Ποιο είναι αυτό;
Είναι η ταπείνωση.
Αν δεν υπάρχει ταπείνωση, δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε τον Χριστό. Ταπείνωση και ανιδιοτέλεια στη λατρεία του Θεού!
(Από το βιβλίο: ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ)