Κάποτε περίσσευσε φαγητό (ψάρι σούπα) στην οικία του.
Ή γυναίκα του ήθελε να το πετάξει.
Εκείνος της είπε:
-Όχι γυναίκα, Υπάρχουν άνθρωποι πού πεινούν.
Επήρε το περίσσευμα, το έβαλε σ’ ένα δοχείο,
επήγε στο προσκυνητάρι του σπιτιού, εμπρός στην εικόνα της Παναγίας μας, το σταύρωσε και είπε:
— Παναγία μου, φανέρωσε μου έναν άνθρωπο πού έχει ανάγκη αυτό το φαγάκι.
«… Και με πρωτοφανή ελπίδα, πάτερ, (μου διηγείτο)
κατεβαίνω τα σκαλοπάτια του σπιτιού μου, με διάθεση να ερευνήσω, πλανώμενος εις τας ρύμας και οδούς της μεγάλης πόλεως μας,
να βρω τον ποθούμενο άγνωστο πτωχό, πού θα φανέρωνε ή Θεοτόκος.
Ήταν εποχή δριμύτατου χειμώνος.
Έξω έριχνε χιόνι.
Φυσούσε τρομερά.
Είχα μέσα στην ψυχή μου μία ηδονή και χαρά, πού δεν συγκρίνεται με όλες τις ηδονές και χαρές του κόσμου.
Δεν πρόλαβα να εξέλθω σχεδόν από την εξώπορτα και τι να ιδώ;
Έξω από την πόρτα, καθισμένος πάνω στα σκαλοπάτια, τυλιγμένος, ζαρωμένος, εκτεθειμένος στον πάγο και τον βοριά,
ένας γέρος επαίτης, με μία μεγάλη γενειάδα.
-Τί κάνεις εδώ στο κρύο άνθρωπε μου; τον ρώτησα.
-Πεινάω, μου είπε, στα γερμανικά…
-Πάρε, αδελφέ μου, πάρε να φας.
Για σένα έφερα αυτό το φαγάκι, του είπα και κάθισα κοντά του, θαυμάζοντας για την άμεση απάντηση του Θεού και της Παναγίας στην αίτηση μου.
Μέχρι να τελείωση το φαγητό του μετακινήθηκα από το σημείο όπου εκείτο για λίγο διάστημα.
Όταν επανήλθα είχε γίνει άφαντος!
(Δεύτερον θαυμαστό γεγονός ήτο για μένα).
Κοίταξα δεξιά αριστερά. Δεν τον βρήκα πουθενά.
-Λες να ήταν ό ίδιος ό Χριστός μεταμορφωμένος σέ πτωχόν, πάτερ;…».
Αυτά μου διηγήθηκε το άγαπητόν μου τούτο τέκνον της ξενιτειάς ρωτώντας με
και εγώ παραμένω με το ίδιο ερώτημα του μέσα μου:
Λες να ήταν ό ίδιος ό Χριστός;
“Παιδί μου το να νηστεύεις,
το να μην κοιμάσαι σε κρεββάτι,
το να καλλιεργείς την αγνότητα της ψυχής και τους σώματος,
να έχεις σωφροσύνη, είναι πράγματα τα οποία ωφελούν εκείνους που τα κάνουν.
Εκείνα όμως που από εμάς περνάνε στον πλησίον , στον Θεόν ,
είναι η ελεημοσύνη,
η διδασκαλία,
η αγάπη.
Και εδώ άκουσε τον Παύλο που λέει:
Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί,
αλλά δεν έχω αγάπη,
σε τίποτα δε μ’ ωφελεί.”
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Αν με ρωτούσε σήμερα ένας νεαρός άνθρωπος πώς να σώσει την ψυχή του θα του απαντούσα
:” Πάρε πάνω σου τη φροντίδα κάποιου άλλου”.
Κάθε ανθρώπινη ψυχή που δεν γνωρίζει τη μέριμνα για τον άλλο παρά αποκλειστικά τη μέριμνα για τον εαυτό της,
ή έχει χαθεί
ή βρίσκεται ήδη στο χείλος της απωλείας.
Τα πάντα δώσε για την ψυχή,
την ψυχή σου όμως για τίποτα στον κόσμο.”
*Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς*
Greek