Προσκυνοῦμέν σου τὴν Γένναν Χριστέ
Μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς ὅλου τοῦ κόσμου θὰ κληθοῦμε ἀπὸ τὴν Ἁγία Ἐκκλησία νὰ προσκυνήσουμε ὡς «παιδίον» εἰς τὰς ἀγκάλας τῆς ἁγίας Μητρός Του Αὐτὸν ποὺ εἶναι «ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος» (Ἀποκ. α´ 8), ὁ «μεγάλης βουλῆς ἄγγελος», ὁ «ἐξουσιαστής», ὁ «ἄρχων τῆς εἰρήνης», ὁ «πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ἡσ. θ´ 6).
Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ υμμετέχουν εἰς αὐτὴν τὴν προσκύνησιν. Ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία: «Οἱ ἄγγελοι (προσφέρουν) τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν ἀστέρα, οἱ μάγοι τὰ δῶρα, οἱ ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην» καὶ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων «μητέρα Παρθένον», στὸν νηπιάσαντα Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Καὶ τοῦτο, διότι τὸ βρέφος αὐτό, τὸ φαινομενικὰ ἀδύνατο, εἶναι ὁ Παντοκράτωρ, ὁ Λυτρωτής, ὁ Σωτήρ, ὁ Θεάνθρωπου. Θεωροῦντες τὰ πράγματα διὰ τῆς πίστεως γνωρίζομε ὅτι τὸ ἀδύνατο αὐτὸ βρέφος εἶναι ὁ «πρὸ αἰώνων Θεός», ὁ Κύριος τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἱστορίας.
«Μέγα τὸ μυστήριον». Τὸ «μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον», κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό. Δὲν ἔχει προηγούμενο οὔτε μπορεῖ νὰ ἐπαναληφθῇ.
Βλέποντες τὴν ἱστορία μὲ τὴν προοπτικὴ αὐτή, μποροῦμε νὰ ἐλπίσουμε ὅτι Αὐτός, ὁ σαρκωθεὶς Θεός, θὰ βοηθήσῃ τὸν λαόν Του νὰ ὑπερβῇ τὴν παροῦσα κρίσι.
Eἶναι πολλὰ τὰ κοινὰ σημεῖα τῆς ἐποχῆς μας μὲ τὴν ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποία ἐγεννήθη ὁ Χριστὸς ἐπὶ «Καίσαρος Αὐγούστου», «ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας». Καὶ τότε ὑπῆρχε μία μορφὴ παγκοσμιοποιήσεως ἀνάλογη μὲ αὐτὴν ποὺ ἐπιχειρεῖται σήμερα. Ἡ φορολογία ἦταν ἀπάνθρωπη. Τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο συνετρίβετο, προκειμένου νὰ ἐπιτευχθοῦν οἱ στόχοι τοῦ Καίσαρος. Εἶναι γνωστοὶ οἱ ἐξανδραποδισμοὶ καὶ τὰ βασανιστήρια ποὺ ὑφίσταντο οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τοὺς τότε δυνάστας. Ἀκόμη εἶναι γνωστὰ τὰ ἔκλυτα ἤθη τῆς τότε κοινωνίας, ἀντίστοιχα πρὸς τὴν φαυλότητα τῶν “θεῶν” ποὺ ἐλάτρευαν οἱ ἄνθρωποι.
Καὶ σήμερα ἡ κρίσις ποὺ ἀντιμετωπίζουμε δὲν εἶναι μόνον οἰκονομικὴ ἀλλὰ καὶ ἠθικὴ καὶ θεολογική. Κρίσις οἰκονομική, διότι ἡ πτωχεία καὶ ἡ ἀνέχεια μαστίζει πολλοὺς ἀδελφούς μας. Κρίσις ἠθική, διότι ὁ πολιτισμός μας ὅλο καὶ περισσότερο ἑδράζεται στὴν φιλαυτία καὶ ὄχι στὴν ἀγάπη. Κρίσις θεολογική, διότι μεταίρονται ὅρια αἰώνια, τὰ ὁποῖα ἔθεσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες (πρβλ. Παροιμ. κβ´ 28), καὶ ἀντικαθίστανται ἀπὸ ξενόφερτες “θεολογίες”. Αὐτὲς οἱ “θεολογίες” ἄδειασαν τὶς Ἐκκλησίες τῆς Εὐρώπης καὶ κινδυνεύουν νὰ ἀδειάσουν καὶ τοὺς δικούς μας Ναούς, ὅπως εἶπε Προτεστάντης θεολόγος, διότι καλλιεργοῦν τὸν ὀρθολογισμὸ καὶ τὸν σκεπτικισμό.
Ὅπως στὸν εὑρισκόμενο «ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου» κόσμο τῆς ἐποχῆς ἐκείνης «φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ματθ. δ´ 16), ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, προσφέροντάς του τὴν λύτρωσι, ἐλπίζουμε ὅτι καὶ στὴν παροῦσα κρίσιμη φάσι τῆς ἱστορίας τοῦ ἔθνους μας ὁ Παντοκράτωρ Κύριος δὲν θὰ μᾶς στερήσῃ τὴν Χάρι Του καὶ τὴν εὐλογία Του καὶ δὲν θὰ ἀφήσῃ νὰ χαθῇ τὸ πολυπαθὲς ἔθνος μας. Ὁ ἅγιος Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ὡς κριτὴς τοῦ κόσμου μπορεῖ νὰ ἐπέμβῃ γιὰ τὴν σωτηρία μας. Μπορεῖ νὰ ἐπέμβῃ καὶ νὰ ἐνεργήσῃ. Σεβόμενος ὅμως τὴν ἐλευθερία μας περιμένει καὶ τὴν δική μας συνέργεια, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν προσευχή μας. Ἐκεῖνος θὰ ἐνεργήσῃ τὴν σωτηρία μας, ἐὰν ἐμεῖς συνεργήσουμε.
Εἶναι πάντοτε ἐπίκαιροι οἱ λόγοι τοῦ μεγάλου Σέρβου Ἱεράρχου, ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ὁ ὁποῖος τὸ 1929 ἔγραφε: «Μέχρι πότε θὰ διαρκέσει ἡ κρίση; Ὅσο τὸ πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων παραμείνει δίχως ἀλλαγή. Ὥσπου οἱ ὑπερήφανοι ὑπαίτιοι αὐτῆς τῆς κρίσης νὰ παραιτηθοῦν μπροστὰ στὸν Παντοδύναμο. Ὥσπου οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ λαοὶ νὰ θυμηθοῦν, τὴν ἀκαταλαβίστικη λέξη “κρίση”, νὰ τὴ μεταφράζουν στὴ γλώσσα τους, ὥστε μὲ ἀναστεναγμὸ καὶ μετάνοια νὰ φωνάξουν: “ἡ Θεία δίκη”!» («Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται…», σελ. 35-36).
Ὅλος ὁ λαὸς καλούμεθα σὲ μετάνοια καὶ προσευχή, γιὰ νὰ ἐπέμβῃ ὁ Θεός, ὅπως ἔγινε στὴν Νινευΐ (Ἰωνᾶ γ´ 10).
Ἀλλ᾿ ἐὰν δὲν μετανοοῦν καὶ δὲν προσεύχωνται οἱ πολλοί, τοὐλάχιστον ἂς μετανοοῦμε καὶ ἂς προσευχώμεθα οἱ ὀλίγοι πιστοί, καὶ ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ μᾶς σώσῃ, ὅπως θὰ ἔσωζε τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμμορα, ἐὰν ὑπῆρχαν ἔστω καὶ δέκα δίκαιοι (Γέν. ιη´ 20-32).
Πιστεύουμε ὅτι, ἂν ἔτσι ἐνεργήσουμε, ὁ Φιλάνθρωπος Κύριος, ὄχι μόνο θὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ ὑπερβοῦμε τὴν παροῦσα κρίσι, ἀλλὰ θὰ ἐξαγάγῃ ἀπὸ τὴν πικρίαν τῆς δοκιμασίας αὐτῆς καρποὺς γλυκεῖς καὶ σωτηρίους, ὅπως χαρακτηριστικὰ λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Καὶ τοῖς γενομένοις κακοῖς ἀγαθοπρεπῶς κέχρηται πρὸς διόρθωσιν ἡμῶν ὁ Θεός» (PG 4 305 D).
Προσκυνοῦμε τὸ Θεῖον Βρέφος μὲ πίστι καὶ ἐλπίδα, ὅτι θὰ ἐπιβλέψῃ εὐμενῶς εἰς τὸν λαόν Του.
Εὐλογημένα καὶ Ἅγια Χριστούγεννα!
Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους
Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος
καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ
Greek