ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΡΘΡΑ

Η σκληρή καθημερινότητα, οι φόβοι μας για το μέλλον, η μεγάλη αγάπη για την οικογένειά μας αλλά και οι εδραιωμένες απόψεις που έχουμε για κάποιους ανθρώπους ή καταστάσεις μάς κάνουν πολύ συχνά στείρους και αμετακίνητους σε αυτά που πιστεύουμε. Επειδή όμως, όπως λέει και η λαϊκή σοφία, “όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι τα ίδια” και κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, οφείλουμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο προσεκτικοί στα συμπεράσματά μας αλλά και περισσότερο ανεκτικοί σε κάποιες καταστάσεις, χωρίς να επηρεαζόμαστε -όσο μπορούμε- από τη γνώμη των άλλων για ένα θέμα. Αρκεί μόνοι μας να δούμε, να κρίνουμε και να αποφασίσουμε. Και το σημαντικότερο να μην είμαστε τόσο βιαστικοί στην κρίση μας γιατί γινόμαστε άδικοι…

Επιστολή ηλικιωμένης γυναίκας κλεισμένης σε γηροκομείο.
”Αυτό το γράμμα αντιπροσωπεύει την πορεία της ζωής μου.
Είμαι 82 ετών, με 4 παιδιά, 11 εγγόνια, 2 δισέγγονα και ένα δωμάτιο 12 τετραγωνικών.
Δεν έχω σπίτι πια και ούτε καν αγαπημένα μου πράγματα, αλλά έχω κάποιον που καθαρίζει το δωμάτιό μου, ετοιμάζει το φαγητό μου, στρώνει το κρεβάτι μου, και ελέγχει την αρτηριακή μου πίεση.
Δεν έχω πια το γέλιο των εγγονιών μου, δεν μπορώ να τα βλέπω να μεγαλώνουν, να αγκαλιάζονται και να τσακώνονται, να έρχονται να με δουν κάθε 15 μέρες ή κάθε εβδομάδα , έστω κάθε μήνα.
Δεν φτιάχνω κουλουράκια ή γεμιστά αυγά πια ούτε κιμά ρολά ή σταυροβελονιά. Έχω ακόμα χόμπι να κάνω και το sudoku με διασκεδάζει λίγο “Δεν ξέρω πόσος καιρός θα μου μείνει, αλλά πρέπει να συνηθίσω αυτή τη μοναξιά, βοηθάω σε ότι μπορώ εκείνους που είναι χειρότερα από μένα, αν και δεν θέλω να δένομαι πολύ.
Λένε ότι η ζωή γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Τι σημασία έχει;
Όταν είμαι μόνη μπορώ να κοιτάξω τις φωτογραφίες της οικογένειάς μου και κάποιες αναμνήσεις που έφερα από το σπίτι. Και αυτό είναι το μόνο που έχω.
Ελπίζω οι επόμενες γενιές να καταλάβουν ότι η οικογένεια χτίζεται για να έχει μέλλον (με παιδιά) που θα ανταποδώσουν στους γονείς τους τον χρόνο που έδωσαν για να τα μεγαλώσουν

Υπάρχει ένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που όσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά του κι αν είσαι, μπορεί να ψυχανεμιστεί αν έφαγες, αν κάποιος σου χάλασε τη ζαχαρένια, αν πέρασες το μάθημα, αν για όλα αυτά λες αλήθεια η ψέματα.
Αν σκεφτεί κανείς πόσα πολλά πράγματα διαισθάνεται η μάνα, είτε είναι δίπλα σου είτε σε άλλη γεωγραφική συντεταγμένη, είναι τόσο τρομακτικό που κοιτάς τις γωνίες να δεις πού εφάρμοσε το κλειστό κύκλωμα κρυφής παρακολούθησης.

Αφενός είναι τρομακτικό, αφετέρου είναι το πιο υπέροχο πράγμα στον κόσμο ένας άνθρωπος να σε καταλαβαίνει από μίλια μακριά όταν γύρω σου δεν μπορεί να το κάνει κανείς. Μαντεύει τις σκέψεις σου χωρίς να τις ξεστομίσεις, από ένα βλέμμα -ακόμα κι από skype- ή ένα κόμπιασμα στο λαιμό. Αντιλαμβάνεται τα αρνητικά vibes σου απ” το ακουστικό κι ας υποκρίνεσαι το πιο ευτυχισμένο άτομο της υφηλίου. Ξέρει τη ζαβολιά σου απ” την πρώτη πρόταση που ξεστόμισες για να την κρύψεις. Ξενυχτά πάνω απ” το τηλέφωνο γιατί εσύ χιλιόμετρα μακριά ξενυχτάς και πίνεις. Οσμίζεται τις χαρές και τις λύπες σου χωρίς να επικοινωνήσετε. Δεν μπορείς να της κρυφτείς σε καμιά περίπτωση. Ούτε στην περίπτωση που σε αφήνει να πιστεύεις ότι την έχεις ξεγελάσει.

Η Ελληνίδα κι η Κύπρια μάνα είναι σαν ραντάρ που εκπέμπει σε συχνότητες εικοσιτετραώρου. Μόνο αν διακωμωδείς τη διαίσθησή της θα βγεις υγιής, διαφορετικά θα συναντηθούμε όλα τα παιδιά στο Δαφνί κι οι μάνες μας θα συνεχίσουν να είναι οι άγγελοι του Τσακ Νόρις.

Δε χρειάζεται να της δώσεις λογαριασμό γιατί έτσι κι αλλιώς τον ξέρει, άσχετα αν πάντα στον ζητάει. Έχω μια υποψία πως απ’ όταν είναι στο μαιευτήριο, τους ενσωματώνουν μια κασέτα, με ατάκες κι οδηγίες χρήσης για το ποια ατάκα θα ξεστομίζουν ανάλογα με την περίπτωση. «Πάρε ζακέτα!», «Έφαγες σήμερα; Να φας! Αδυνάτισες», «Δες τον Κωστάκη που διαβάζει», «Δε με ενδιαφέρει τι κάνουν τα άλλα παιδιά, το δικό μου με νοιάζει», «Ίδιος ο πατέρας σου είσαι», «Όταν φτάσεις να με πάρεις τηλέφωνο», «Όταν θα γίνεις μάνα θα καταλάβεις», «Εγώ στην ηλικία σου συντηρούσα δύο παιδιά», «Όταν πεθάνω, να δω τι θα κάνετε». Η αγαπημένη απ’ όλες τις κουβέντες της κι η οποία προσδίδει δικαίωση στη μητρική διαίσθηση; «Στα “λεγα εγώ».

Η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα απ’ όσα μας είπε έχουν επιβεβαιωθεί. Ακόμα κι αν με υπεκφυγή κρύψαμε τη στεναχώρια μας, εκείνη μπόρεσε να καταλάβει και να μας δείξει πως είναι εκεί να μας ακούσει. Εκείνες τις φορές που χαθήκαμε από προσώπου γης μόνο από αυτήν βρήκαμε 15 αναπάντητες με διαφορά μερικών λεπτών η μία απ” την άλλη.

Ρωτά αν έφαγες γιατί απλώς ξέρει πως δεν έφαγες, εκτός από σοκολάτες, πατατάκια και κάνα μπισκότο. Η απόδειξη πως ακούει βιονικά το στομάχι σου που κτυπά τύμπανα απ’ την πείνα.

Δεν της το έχεις πει μα σε πρήζει που δεν πέρασες το μάθημα κι είναι τόσο σίγουρη, που πιστεύεις πως επικοινωνεί με τον καθηγητή μέσω τηλεγράφου και σήματα μορς.

Όσες θάλασσες ή βουνά μακριά κι αν βρίσκεσαι, θα ρωτάει πάντα με ποιους βγήκες κι εσύ θα ονοματίζεις την παρέα για να μην πεις πως ήσουν με το πρόσωπο. Θα ρωτάει με κοφτό ψιλιασμένο ύφος «Σίγουρα; Καλά». Πάλι ξέρει ότι κάτι της κρύβεις. Οι κάμερες τελικά δεν είναι στο σπίτι, πάνω σου τις εφάρμοσε. Microchip με μικρόφωνο και κάμερα, γιατί δεν μπορεί, ακόμα και τις γκριμάτσες σου βλέπει.

Όταν ήμασταν μωρά, της ήταν εύκολο να ξημεροβραδιάζεται πλάι μας στην αρρώστια, να τρέχει να μας σηκώσει όταν πλαντάζαμε στο κλάμα, να μας διαβάζει ένα παραμύθι διώχνοντας τους εφιάλτες, να μας κρατήσει αγκαλιά, να μας αγαπήσει από κοντά. Μα όταν μπαίνουν χιλιόμετρα ανάμεσά μας, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να διαισθάνεται.

Για τη μάνα δε μεγαλώνουμε, παιδιά της είμαστε και πάντα θα μας προσφέρει αγάπη και φροντίδα χωρίς να ζητά αντάλλαγμα. Ήταν ανέκαθεν και θα συνεχίσει να είναι αυτή η μία που θα μας διαβάζει σαν βιβλίο ανοιχτό, ακόμα κι αν εμείς αλλάζουμε σελίδες και της δείχνουμε το εξώφυλλο. Θα ανησυχεί για ‘μας πιο πολύ απ’ οποιονδήποτε άνθρωπο πέρασε απ” τη ζωή μας. Και θα γίνεται περήφανη κάθε μέρα, μόνο και μόνο που υπάρχουμε.

Είναι η πρώτη μυρωδιά που αγαπήσαμε κι η πρώτη αγκαλιά που χωθήκαμε. Όσο ωριμάζει ο άνθρωπος τόσο παραπάνω εκτιμά αυτή της τη διαίσθηση. Αντί να το βλέπει ενόχληση, καχυποψία κι έλεγχο, το βλέπει όπως πραγματικά είναι, ενδιαφέρον, νοιάξιμο μοναδικό που κανένας άλλος δεν μπορεί να αναπληρώσει.

Κι ας μην της είπαμε ποτέ ότι στα ξένα, μας λείπει η Κυριακή με τις μυρωδιές απ’ τις μαγειρικές της. Κι ας μην παραδεχτήκαμε πως η γρίπη ήταν γιατί δεν πήραμε όντως ζακέτα. Ας μην της είπαμε ποτέ ευχαριστώ για όλες εκείνες τις φορές μου μας ήξερε πιο καλά απ’ ό,τι εμείς τον εαυτό μας.

Ο ρόλος της μάνας είναι ο πιο δύσκολος ρόλος του κόσμου. Οι μάνες έχουν πτυχίο μάγειρα, λογιστή, ψυχολόγου, είναι μέντιουμ που ξέρουν μαγικά κόλπα και γιατροσόφια. Κι εμείς μια μέρα θα είμαστε η πιο εξελιγμένη εκδοχή τους.

Μα ακόμα κι έτσι, μένει να τις ακούσουμε τώρα και να τις αγαπήσουμε διπλά, γιατί καμιά απουσία της δε θα μας ήταν ευχάριστη, κανένας άλλος δε θα μας μαλώνει τόσο γλυκά και καμιά φωτογραφία της δε θα μπορεί να μας συμβουλέψει όταν εκείνη φύγει.

Μοναχικό Σχήμα

Τι συμβολίζουν τα κεντημένα γράμματα πάνω στο μοναχικό σχήμα:

Τ Σ Δ Φ: Τούτο το Σχήμα Δαίμονες Φρίττουσι. (Δηλαδή, αυτό το αγγελικό σχήμα το τρέμουν οι δαίμονες)

Ρ Ρ Δ Ρ: Ρητορικοτέρα Ρημάτων, Δακρύων Ροή (Δηλαδή κι απ’ τα πιο περίτεχνα λόγια, αξίζουν περισσότερο τα δάκρυα της μετάνοιας, που δείχνουν αληθινή αγάπη για τον Θεό)

X X X X: Χριστός Χριστιανοίς Χαρίζεται Χάριν (Στους Χριστιανούς ο Χριστός χαρίζει την χάρη Του)

Θ Θ Θ Θ: Θεού Θέα Θείον Θαύμα (Δηλαδή δεν υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα, λαμπρότερη ομορφιά, πιο ανείπωτη χαρά, απ’ το ν’ απολαμβάνεις τη θέα του θεϊκού προσώπου του Χριστού)

Ε Ε Ε Ε: Εωσφόρος Έπεσεν. Εύρωμεν Εδέμ (Δηλαδή απ’ τον εγωισμό του ο Εωσφόρος, ο λαμπρός άγγελος, έπεσε απ’ τον Παράδεισο. Εμείς,όμως, ας μην του μοιάσουμε. Ελάτε να βρούμε την Εδέμ, δηλαδή τον Παράδεισο) Υπάρχει κι ακόμα μια εξήγηση γι’ αυτά τα σύμβολα : Ελένης Εύρεσις Εβραίων Έλεγχος (Δηλαδή η αγία Ελένη βρήκε το σταυρό. Κι αυτός ο σταυρός,ελέγχει τους Εβραίους.)

Φ Χ Φ Π: Φως Χριστού Φαίνει Πάσι (Δηλαδή το φως της χάρης του Χριστού φωτίζει τα πάντα. Φωτίζει εμάς, τα πλάσματα Του κι όλη την πλάση).

Τ Κ Π Γ: Τόπος Κρανίου Παράδεισος Γέγονεν (Δηλαδή ο Γολγοθάς έγινε Παράδεισος. Γιατί ο Θάνατος, πέθανε, η αμαρτία νικήθηκε, πάνω στο σταυρό του Χριστού κι όλοι, ουρανός και γη, πανηγυρίζουν).